GELİŞEMİYORUZ…

Gelişmek deyince insanın aklına ilk önce bir yaşam alanının iyileştirilmesi ve bu yönde gelişmesi geliyor. Benim bahsetmek istediğim kentin değil, insanın kendisini geliştirmesi…

Toplum içerisinde nasıl davranmamız gerektiği konusunda eksiklerimiz o kadar fazla ki…

Gerek yasal kuralları, gerekse ahlaki ve vicdanı değerleri önemsemeyen bir toplumuz. Mesela yolda yürürken birine çarpıp özür dilemek yerine “önüne baksana birader” diyen insanlar var veya hiçbir şey yapmamış gibi arkasını dönüp ters ters baktıktan sonra yoluna devam edenler. Trafikte araba kullanırken yol hakkı kendisinde olmamasına rağmen o yolu kendine hak gören şoförler meydana gelen kazaların başını çekmekteler. Yürürken yolda çarptığı kişiden özür dilese bir eksiği olmayacak kimsenin ama o “pardon” kelimesini söylemeyi kendine yük sayıyorlar sanırım.

Benim en ilginç bulduğum, herkesin şikayet ettiği ama şikayet etmelerine rağmen kendilerinin yapmaya devam ettiği bir davranış var. O da belediye otobüsüne binme şekli… Siz de işinize giderken, arkadaşınızla buluşmak için veya başka nedenlerle haliyle otobüse biniyorsunuzdur. Benim tanık olduğum sahnelere sizler de tanık olmuşsunuzdur haliyle. Otobüs durağında bekleyen vatandaşlar otobüs gelince nedense hurra diye adeta birbirini ezerek otobüse biniyor. Siz bir kenarda “millet binsin, öyle biniyim” diye düşüne durun; o kalabalık bir hortum gibi sizi de içine çekiyor ve bir sağa bir sola yalpalanıyorsunuz. “Teyze itme öndekiler biniyor” deseniz de bir etki etmiyor. Teyzeler, amcalar, yaşlısı, genci hiç fark etmeksizin birbirini iterek otobüse biniyor.

Aklıma rahmetli Kemal Sunal’ın ‘Atla Gel Şaban’ filmi geliyor. Filmde yolcuların her sabah birbirini ezerek dolmuşa binmesi gibi otobüse biniyoruz. Kalkış saati için durakta bekleyen otobüsleri vatandaşlarda otobüs durak yerinin tam önünde beklediği için diğer otobüslere göre bu yalpalanma olasılığınız biraz düşüyor. Bu durumdan hiç kimse memnun değil ama herkes bu şekilde otobüse biniyor. Bu durumdan sesli şikayetçi olduğunuzda ise bir vatandaş size cevap verme gereksinimi duyuyor ve şu sözler dökülüyor ağzından; “iki dakka geç binse ne olacak sanki… Yok bizim toplumumuz gelişmiyor. Baktım, bekleyince binemiyorum veya ayakta kalıyorum ben de mecburen onlar gibi insanları iterek biniyorum…”

Sorunu kendimizce çözme yöntemimiz şikayetçi olduğumuz şeyi bizim de gerçekleştirmemiz.

Bu duruma yasa çıkartılacak değil, bu sorunu birey olarak kendimizin çözmesi gerekir.

Unutmayın ki bir kimse değişirse, çevresini de değiştirir, çevresi, kendi çevresindeki insanları değiştirir, onlar birleşince bir topluluğu, topluluk ise bir kenti değiştirir. Bu nedenle lütfen diğer insanlar nasıl otobüse binerse binsin, siz kendi sıranız gelince otobüse binin. Hatta sizi itenlere yer verin ki o kişi de bunu düşünsün, belki sizin yaptığınız örnek davranışla o da sizin yaptığınız gibi yapmaya başlayacak.

Kendimden örnek vermeyi sevmem aslında, açıkçası yapılan iyiliği de dillendirmeyi de sevmem. Küçük bir örnek söyleyeyim size kendi yaptığım: Mesela ben otobüse bindiğimde benden sonraki bir kişi otobüs kartını kart okutma sisteme tuttuğunda “yetersiz bakiye” anonsu duyuluyorsa kartımı verebileceğimi söyleyip kendisinin yerine de bir kişi ücreti ödüyorum ve nakit olarak parasını ödemeye kalkıştığında almıyorum. Hep aynı cevabı veririm; “siz de başkasının kartı yetersiz bakiye olursa onun yerine kartınızı okutun.”

Neden böyle yapıyorum peki? Param mı çok? Hayır. İyilikse bunun adı eğer ben o kişiye iyilik yaptığımda o da başkasına iyilik yapsın, iyilik yapılan da başkasına yapsın. Yapsın ki daha düşünceli, daha iyi niyetli, daha güzel bir toplum olalım. Otobüse binerken de sıramızı bekleyelim, insanları ezmeyelim ki örnek bireyler olalım.

Daha saygılı, daha düşünceli, daha anlayışlı bir toplum olmak dileğiyle…